Anjali 01 - අංජලී 01

කොළඹ කොටුවෙන් පොලොන්නරුව බස් එකට නැග්ගේ මහරෑ නමයට විතර. තට්ට තනියම මෙච්චර දුරක් යනවමයි. හෝටලේ තේ හදන පියසේන අයියත් එක්ක කොළඹ කොටුවට ආවා. පියසේන අයියට පේන්න බස් එකේ සීට් එකක වාඩිවෙලා ඔහු දිහා බලාගෙන හිටියා. ඌත් පෝලිමේ ඉස්සරහට වෙලා ඉන්නවා. 

"ඒ පකයා යන්නෙත් නෑ යන හුත්තක"

ඈ හිතින් බැන බැන ඉද්දී බස් එකේ කොන්ද එක්ක මොනවද කුටු කුටු ගාලා තේ කඩ පේලිය පැත්තට ගියා. සමහර විට බස් එක පිටත්වෙන වෙලාව අහන්න ඇති. ලැබිච්ච අවස්ථාවෙන් තඩි ට්‍රැවලින් බැග් දෙකත් උස්සගෙන ඈ බස් එකෙන් බැහැලා  මොනරාගල කිව් එකේ ගහලා තියෙන බස් එකට නැග්ගා. කොන්ද දත් තිස් දෙකම පේන්න හිනාවක් දාල තඩි ට්‍රැවලින් බෑග් දෙක උස්සගෙන පස්සට යන්න ඇත්තේ ලැගෙජ් එකට දාන්න වෙන්න ඇති. ඒත් ඇගේ ඇස් පියසේන අයිය රිංගපු තේ කඩෙන් ඉවත් කරගත්තේ නෑ. වැඩි වෙලාවක් නොයාම පොලොන්නරුව බස් එක පිටත්වෙන්න ඉස්සරහට ඇද්දුවා. තේ කඩේ ඇතුලේ හිටිය පියසේන අයියා එළියට ඇවිත් බස් එක දිහා බලාගෙන ඉදලා පලතුරු කඩ ලගින් නොපෙනී ගියා. ඈ කොන්ද කෙලින් කරනවත් එක්කම මොනරාගල බස් එකත් ස්ටාර්ට් කරා. ඈත් සීට් පේලි දෙක මැද උඩ පොල්ල අල්ලගෙන හැන්ඩ් බෑග් එකත් කරට දාගෙන බුක් කරපු පස්සෙම සීට් එකේ මුල්ලටම ගියා. තව විනාඩි දහයක් පරක්කු වුනා නම් ඇගේ ෆැලැන් ඔක්කොම වතුරේ. එත් ඇගේ කරුමේ ඈ හිතපු තරම් අකාරුණික නෑයි ගොඩක් කාලෙකට පස්සේ තේරුනා. ඈ බුක් කරපු පස්සෙම සීට් එකේ අනිත් පැත්තේ පෙට්ටි වගයක් ගොඩ ගහලා. ඈමුල්ලම බුක් කරෙත් මීට වඩා හොද තැනක් නැති හින්දා. හැබැයි මේ ෆැලැන ගැහුවේ ඈ නොවෙ ඇගේ බොක්කේ යාලුවා ඕෂධී. ඈත් ඇගේ පියා වගේම නීතීඥවරියක්.

කොටුවෙන් බස් එකේ සීට් පිරෙන්න මිනිස්සු හිටියත් වැල්ලම්පිටියට එද්දී ඇගිල්ලක් ගහන්න ඉඩ මදි කට කපලා සෙනග. රෑ දහයත් පහුවෙලා හින්දා බස් එක පිටත්වෙලා ටිකකින්  වගේ නින්දකුත් ගියා. කාගෙදෝ අතක් කලවා වල ඇතිල්ලෙනවා වගේත් දැනුනත් ගනන් ගත්තේ නෑ. ස්කර්ට් එක උඩින් තියෙන අත ටිකක් රළු අතක්. කොට ස්කර්ට් එකත් කලවේ උඩටම ඇකිලිලත් එක්ක. පස්ස උස්සලා ස්කර්ට් එක හදන්න හිතුනෙත් නෑ. බස් එකේ ලයිටුත් ඕෆ් කරලා හින්ද පේන්නෙත් නෑ. මෙච්චර වෙලා ඉස්සරහ විදුරුවට ඔලුව ගහගෙන හිටපු ඈ පස්සට හේත්තු වුනේ මොකාද කියලා බලන්නත් එක්ක. හිකිලා තියෙන්නේ රැවුලවත් ඇවිත් නැති පොඩි කොල්ලෙක්. ඈ පස්සට වෙද්දී ඌ අත කලවය උඩින් ගත්තා බයටම. ෂික් අපරාදේ හිටියා විදියට හිටියනම් කියලත් හිතුනා. ඈට හිතුනෙම මැන්ටල් පොරක් කියලමයි. ඒ තරමට කොල්ලගේ අත ගොරෝසුයි. කම්මැලි කමේ යන එකේ හොද ෆන් එකක් ගන්න තිබ්බා . එත් ඉතින් එහෙම අල්ලන්න දෙන්න පුලුවන්ද. ඈ පස්සට හේත්තු වෙච්ච ගමන් අහිංසක හිනාවකුත් දැම්මා. පොඩ්ඩක් මලත් පැන්නා ඇයි අප්පා ඒ නින්ද දිගට ගියා නම් පැය දෙක තුනක නින්දක් නෙහ්. කඩුවෙලින් තවත් බස් එක ලෝඩ් වුනා. කට කපලා බස් එකේ සෙනග. පොල් පටවපු ලොරියක් වගේ.

"අක්කා කොහේ යන්නේ"

පොඩි එකා කතා කරපු හැටියෙන්ම තේරුනා ඌ ටවුන් වල එකෙක් නොවේ විත්තිය. 

"ගෙදර"

ඌ ආයෙත් අර මෝඩ අහිංසක හිනාව දැම්මා. පොඩ්ඩක් ගැම්මක් අරන් ටිකක් තදින් කියපු හින්දද කොහේද ඌ ටිකක් සයිලන්ස් වුනා. ඌගේ හිනාව දැක්කාම පවු කියලත් හිතුවා.

"කෙහේටද මල්ලී යන්නේ"

හඩ බාල කරලා ඇහුවේ මොනරාගලට වෙනකම් යන්න ඕන හින්දා. 

"දොඹගහවෙල අක්කන්ඩිලහ"

බස් එක ඇතුලේ කරුවලට පොඩි එකා හරියට නොපෙනුනත් කටහඩින් අවුරුදු දාසයක දාහතක කොල්ලෙක් වෙන්න ඇතියි ඈට හිතුනා.

"අක්කා කෙහේ යනවයි"

"මොනරාගල"

බස් එක හංවැල්ලට එද්දී හිටගෙන හිටපු මිනිස්සුන්ගෙන් ටික දෙනෙක් බැහැල ගිහිල්ල. කොන්දත් ඉස්සරහ ඉදන් ටිකට් කඩාගෙන එනවා.

"මෙහේ කොහේද ගියේ"

"අම්ම බලන්න ගියා"

"අම්ම ඉන්නේ කොළඹද"

"ස්පිරිතාලේ.. මොනරාගල ස්පිරිතාලෙන් කොළඹට මාරු කරා"

කොල්ල ගැන අනුකම්පාවක් දැනුනේ එතකොට. ඈ ඉන්නේ පිටුපස්සෙම සීට් එකේ මුල්ලෙ දොර පිටුපස්සේ හින්දා කරුවලට කොල්ලගේ මුහුණ පේන්නෙත් නෑ. කොල්ල එන්න ඇත්තේ වැඩිමහල් කෙනෙක් සමග වෙන්න ඇතියි ඈට හිතුනා. කොන්දා ඉස්සරහ ඉදන් ටිකට් කඩාගෙන පිටුපස්සට එද්දී ඒකා පස්ස උස්සලා පර්ස් එක ඇද්දා.

"කවුරු එක්කද ආවේ"

"තනියම"

"ගෙදර යන්නෙත් තනියමද"

"ඔව්"

ඈ කොල්ල දිහා ආයෙත් බැලුවා. කොන්දා ටිකට් කඩාගෙන යන හින්දද කොහේද බස් එකේ ලයිට් දාල තිබුනා. කොල්ලගේ මූන දැක්කාම ඇත්තටම පුදුමයි. බොකුටු කොන්ඩේත් එක්ක කෙල්ලෙක්ගේ වගේ ලස්සන මුහුනක්. පින්පල් එකක් වත් නෑ. වාත්තු කරා වගේ සුදුම සුදු මුහුණක්. පීදීගෙන එන චූටි රැවුල නොතිබුනානම් ඇත්තටම කෙල්ලෙක් වගේ.

"ස්පිරිතාලේ ඉදන් ආවෙත් තනියමද"

"ඔව් දැන් මට පුරුදුයි වෙනදාට එන්නේ සෙනසුරාදා අද පෝය හින්ද සිකුරාදා ආවා ස්කෝලේ නිවාඩුයි නෙහ්"

කොන්දා ලගටම ඇවිල්ලා. ඈ බුක් කරපු කොලේ පෙන්නුවා.

"මොනරාගල"’

කොල්ල දාහේ කොලයක් දික් කරද්දී ඒකගේ අතින් ඇල්ලුවා.

"ඉන්න මන් දෙන්නම්"

ඒකගේ අත්ල කරගැට වලින්ම ගොරෝසු වෙලා.  

"මේකෙන් ගන්න"

"ඕනෑ නෑ අක්කා මයි ලග සල්ලි තීනවා"

කොන්දත් ඇගේ පන්දාහට මාරුත් දීල පස්සේ දොරත් ලොක් කරලා ඉස්සරහට ගියා. ඒක නම් ලොකු දෙයක්.නැත්නම් බස් එකට නගින උන් රැදෙන්නෙම පස්සෙමයි. කොල්ලගේ අල්ල ගත්ත අත අතාරින්න හිතුනෙම නෑ. 

"ඇයි මෙච්චර අත ගොරෝසු"

ඈ සිනිදුවට කොල්ලගේ අල්ල පිරිමැද්දා. 

"හේනේ වැඩ කොරොත් විතරයි අපිට සල්ලි එන්නේ"

  කොල්ලා ගිරවා වගේ ඔක්කොම කියාගෙන ගියා. කොල්ලගේ නම සුරාජ්. තාත්තා අවුරුදු කිහියකට කලින් මැරිලා. අම්මගේ බඩ රිදිල්ලක් අරන් මොනරාගල ස්පිරිතාලෙට ඇතුල් කරලා. මොනරාගලින් කොළඹ මහ ස්පිරිතාලෙට යවලා. බඩේ ගෙඩියක්ලු. කොල්ල මේ විස්තරේ කියලා ඉවරවෙද්දී බස් එක කොස්ගම කිට්ටුවටම ඇවිත්. කොල්ල හිතාගෙන ඉන්නේ ඈ ගාමන්ට් කෙල්ලෙක් කියල. ඔහුට එහෙම හිතන්නම ඉඩදීලා ඈ නිහඩ වුනා. 

"අක්කා මට ඔතන දෙනවයි"

කට්ට කරුවලේ මෙලෝ දෙයක් පේන්නේ නැතිඑකේ මුල්ලේ සීට් එක ඉල්ලන්නේ ඇයිදැයි ඇයට පොඩි ගැටලුවක් වුනා.

"ඇයි ඒ.. මෙතන නම් දෙන්න බෑ"

"ඊයේ රෑ බස් එකේ ආවේ හිටගෙනමයි පොඩ්ඩක් වත් නිදාගන්න බැරිවුනා"

"මෙතන දෙන්න බෑ ඔයා ඕන්නම් මගේ උකුල උඩ ඔලුව තියාගන්න"

ඈ එහෙම කිව්වේ කුප්පකමකට නොවේ. ඇත්තටම කොල්ලගැන දුක හිතිලා. ඈ උකුල උඩ තිබ්බ හෑන්ඩ් බෑග් එක සිට් එකේ මුල්ලෙන් තිබ්බා. කොල්ල ආයෙත් අර අහිංසක හිනාව දාලා ඇගේ උකුලෙන් ඔලුව තියාගත්තා. පිටුපස්සේ දිග සීට් එකේ මුල්ලෙම පෙට්ටිවගයක් ගොඩ ගහලා තිබ්බ හින්දා කොල්ල කකුල් දෙකත් සීට් එක උඩට අරන් ඇල අතට හාන්සි උනා කොල්ල ඔලුව තියා ගත්තේ ටිකක් අමුතු විදිහට. හරියට ඇගේ කොල්ල උකුල උඩ බුදියගන්නවා වගෙ. ඇදගෙන හිටියේ ටී සර්ට් එකක්. ඈ කොල්ලගේ කිහිල්ලට යටින් ටී සර්ට් එක උඩින් අත තියාගෙන බස් එකේ මුල්ලට හේත්තුවුනා. කොල්ල ටිකක් කෙට්ටු වුනාට ඇග හැදීගෙන එන වයස. බස් එකත් වේගේ වැඩිකර කර හඩදීගෙන යන්න ගත්ත. ඒකේ හෝන් එකනම් එපාම කරපු හෝන් එකක්. පාර දෙපැත්තේ ගෙවල් වල උන් කොහොම බුදියනවද දන්නේ නෑ මුන් මෙහෙම පලාතටම ඇහෙන්න හෝන් ගහන්න ගත්තාම. වංගු ගද්දී බස් එක ඇඹරිලත් යනවා. පාර නිකන් මුන් හදපු පාරවල් වගේ. කොල්ල දෙතුන් පාරක් විසිවෙන්නත් ගියා ගන්න වංගු වලට. බැරිම තැන ඌ නැගිට්ටා.

"ඇයි නින්ද යන්නේ නැද්ද"

"නෑ නෙහ්..ඒ.."

බස් එක වංගු ගන්න වේගෙට මොන නින්දක්ද පවු කොල්ලා.

"අනිත් පැත්ත හැරිලා නිදාගන්න"

කොල්ල ආයෙත් සැරයක් අර අහිංසක හිනාව දැම්මා. 

"මන් හින්දා අක්කටත් කරදරයි"

"ඒකට කමක් නෑ"

කොල්ල අනිත් පැත්ත හැරිලා ඇගේ බඩ පැත්තට මුහුණ තියාගත්තා. බස් එක වංගු ගන්න පාරට කොල්ල ඇගේ බද වටා අතදාල ඈට තවත් තුරුල් වුනා. ඈත් සීට් එකේ මුල්ලට ඔලුව තියාගෙන හිටියත් කොල්ලගේ මුහුණ බඩේ වදිද්දි පොඩි කිතියක්ද දැනුනා.ඈ කොල්ලගේ බොකුටු කොන්ඩෙ සිනිදුවට අතගාගෙන ඇස් වහගත්තා. පොඩි පොඩි නගර ගම් පහුකරගෙන බස් රථයත් වේගෙන් ඉස්සරහට යනවා. කොල්ලා බ්ලවුස් එක යටින් ඈව බදලා අල්ලාගෙන හිටියත් ඈ ගනන් ගත්තේ නෑ. ඈ පොඩ්ඩක් නැවිලත් බැලුවා ඒකා නිදිද නැද්ද කියලා. ඇත්තටම නින්ද ගිහින්. ඈත් පිටුපසට ආයෙත් හේත්තුව දාගෙන ඇස් තදකරගත්තා. 

බස් රථය වේගයෙන් ඉස්සරහට යද්දී ඈට නින්දක් එන්නෙම නෑ. පරන සිද්දි ඔක්කොම සිහිපත් වෙන්න ගත්තා. උකුලේ නිදාගෙන ඉන්න සුරාජ් හුස්ම ඉහළ පහල දාන අයුරු ඇගේ අල්ලට දැනෙනවා. එක විදියට ඉන්නත් බෑ. වේගයෙන් වංගු ගද්දී එහේට මෙහේට විසිවෙනවා. ජනෙල් අතරින් ගහපු ඇලුමිනියම් යකඩ පටිය එක අතකින් අල්ලාගෙන අනිත් අතින් සුරාජ්ගේ කොන්ඩේ අතගගා කල්පනාවට වැටුනා. 

ඈ අංජලී කෞමිනී සකලසුරිය. සිරිසේන සකලසූරිය සහ මාලතී සකලසූරියගේ එකම දරුවා. විසි හත් හැවිරිදි තරුණියක්. ගෙවල් තියෙන්නේ මිරිහානේ. නුගේගොඩ ප්‍රසිද්ධ බාලිකාවකින් ඉගෙන ගෙන කැම්පස් ගියා. සිරිසේන සකලසූරිය මිය යද්දී අංජලී කැම්පස් එකේ ෆයිනල් ඉයර් එකේ ඉගෙන ගන්නවා.

"ජනජය" 

හෝටලය මුලු කොළඹම හොල්ලගෙන හිටපු හෝටලයක් සුපිරිම තත්වයේ තිබ්බ හෝටලයට මොකක්ද වුනේ කියලා දන්නේ සිරිසේන සකලසූරිය විතරමයි. අවසානයේ ඔහු මිය ගියේ ඈවයි මාලතීවයි පාරට වැටෙන්න ඔන්න මෙන්න තියෙද්දී. ඔහුගේ තුන්මාසේ දානේ අන්තිමට දෙන්න වුනේ පන්සලට. විරාජමානව හිටපු සකලසූරියල ඒ මාස තුන ඇතුල වැටෙන්න පුළුවන් අන්තිම පහලටම වැටුනා. වෙන උන් ඩිග්‍රිය අරන් එළියට ගියේ මුලු ලෝකෙම දිනුවා වගේ වුනත් අංජලි කෞමිනී සකලසූරිය ගෙදරට එද්දී තිබුනේ ඔන්න ඔහොම තත්වයක්. කොයි මොහොතේ බැංකුවෙන් ඇවිත් එළියට ඇදලා දමයිද කියන බියෙන් සැකෙන් හැම වෙලාවෙම හිත හිතා හිටපු කාලයක්. ඔය කාලේදි සිරිසේන සකලසූරියගේ අතවැසියා වගේ හිටපු ලියන මහත්තයා කතරගම සිරිල් මුදලාලිව ගෙදරට එක්කගෙන ආවා. සිරිල් මුදලාලි අවුරුදු පනහක් විතර මැදිවියේ හිටපු තඩි බඩක් තිබ්බ මිනිහෙක්. එක් කම්මුලක දිගට තිබ්බ කැපුම් පහර ඔහුගේ මුහුනට බිය දනවන ස්වරූපයක් එක් කරා. කොන්ඩේ පස්සට පීරුවත් ඔලුගෙඩිය මැද තිබ්බ තට්ටේ වැහෙන්න කෙස් ගස් ටිකත් මදි. බෙල්ලක් නෑ වගේ. ලියන මහත්තයා එක්ක ආවත් උන්දෑ කිහිප වතාවක් අංජලී දිහා රබර් ඇහැ දානවා මාට්ටු වුනත් වෙනදා වගේ ඈ රවලවත් බැලුවේ නෑ. වෙන දෙයක් හින්ද නොවේ ඇයයි මාලතීයි ඒ තරමට අසරණ වෙලා හිටියේ. මේ දවස්වල තමයි ගුරු පත්වීම් ගැසට් කරලා තිබුනේ. සිරිසේන සකලසූරිය ඔලුව උඩ තියන් හිටපු ලොකු ලොකු යාළුවන්ට කිව්වා ගුරු පත්වීම ගන්න උදව් කරන්න කියලා. එකෙක් ඇහැ ඇරලා බැලුවේ නෑ.ඇගේ බොක්කේ යාළුව ඕෂධීගේ තාත්තත් රට සවාරියක් ගිහිල්ලා. හැබැයි ඒ වෙලාවෙත් ලියන මහත්තයා මග ඇරියේ නෑ. සිරිල් මුදලාලි ලවාම කොහොම හරි ලිස්ට් එකට නම දම්මව ගත්තා 

සිරිල් මුදලාලිට හෝටලය බද්දට දුන්නත් ණය වාරිකය ගෙවනවා හැර වෙන දෙයක් කරන්න බැරිවුනා. බැංකු ණය රී සෙඩුල් කරන්න බැංකුව එකග වුනේ ගත්ත ලෝන් එකෙන් 50% ගෙවනවා නම් විතරයි. ඉන්න ගෙය විකුණනවා හැර වෙන විකල්පයකුත් නැතිවුනා. නීතිමය බදාවක් තිබ්බ හින්ද හෝටලේ විකුණන්නත් බෑ. ලෝන් එකට ඇපේට තියලා තිබ්බෙත් මිරිහානේ ගෙදර පිටුපස්සේ ඉඩම. ගෙදර ඉඩමයි වත්තයි තිබුනේ ඔප්පු දෙකකට. බැංකුවට තියල තිබ්බ ඉඩම අරන් තිබ්බේ ගෙයි හැදුවටත් පස්සේ. අනික හෝටලය අංජලීගේ නමට ලියලා තිබුනේ ඇගේ සීයා. ඒක ඈ දැන ගත්තෙත් සිරිසේන මුදලාලි එක්ක ණය ගන්න බැංකුවට ගියාට පස්සේ. සීයා ඇගේ නමට හෝටලේ ලිව්වේ මොන හේතුවකටද කියන්න මාලතීවත් දන්නේ නෑ. ඈට මතකයි ණය ගන්න ඔන්න මෙන්න තියෙද්දී සිරිසේන සකලසූරිය එක්ක බැංකුවට ගිහිල්ලා මොනවදෝ පේපර්ස් වගයකට අත්සන් කරගෙන ගියා. පියාගෙන් ඒ ගැන ඇහුවත් ලෝන් එක ගැනවත් හෝටලේ අයිතිය ගැනවත් මුකුත් කිව්වේ නෑ. ගෙදර ආවට පස්සේ දැන ගත්තා. පදිංචි නිවස විකුනන්න හිතුවත් මෙච්චර ඉක්මනට කවුද ගන්න ඉන්නේ. පත්තරේට දැම්මත් වැඩක් වුනේ නෑ. ඉල්ලන්නෙම අඩු ගානට. එතනදිත් ඉදිපත් වුනේ ලියන මහත්තයා. ගේ ගන්න ඉදිරිපත් වුනෙත් වෙන කවුරුත් නොවේ. සිරිල් මුදලාලිමයි. කියපු ගානට වඩා ගොඩක් අඩුවෙන් දෙන්න වුනෙත් බැංකුවෙන් නිතර නිතර කරපු බලැපෑම් නිසාමයි. අනික සිරිල් මුදලාලි ගුරු පත්වීම් දෙන ලිස්ට් එකට නම දාගන්නත් කරපු උදව් නිසා ඔහුගේ ගානට නොදී ඉන්නත් බැරි වුනා.

බැරිම තැන මිරිහානේ ගෙදර සිරිල් මුදලාලිටම විකුණිලා ගියා. ගත්ත මුදලින් සිරිසේන සකලසූරිය ගත්තා ලෝන් එකෙන් භාගයක් ගෙවලා හෝකන්දර නිවසක පදිංචියට ගියා. හෝටලය බදු දීපු කුලියෙන් ඉතිරි බැංකු ණයයි ගෙවල් කුලී ගෙව්වට පස්සේ ඉතිරි මුදල කන්න බොන්නවත් ප්‍රමාණවත් වුනේ නෑ. ඔය කාලෙදී මාලතීත් ලෙඩ වෙන්න ගත්තා. ප්‍රශ්න දවසින් දවස වැඩිවුනා මිසක් අඩු වුනේම නෑ.

අංජලී ඉස්සෙල්ලාම කොල්ලෙක් එක්ක යාළුවුනේ ඕලෙවල් ක්ලාස් එකේදී. එක එච්චර කාලයක් තිබුනේ නෑ. ඇඩ්වාන්ස් ලෙවල් වලදී ඒක අත් හැරලා අකලංක එක්ක සෙට් වුනා. අංජලී සිරාවටම කරන්න හිතාගෙන හිටියත් ඕෂධීයි ඈයි සෙට් වෙලා කැම්පස් සිලෙක්ට් වෙච්ච එකට දීපු පාටි එකෙන් පස්සේ වෙච්ච සීන් එකට කොල්ලො අරහං වුනා. ඒ වෙද්දී ආඩම්බරකමයි උදච්චකමයි උපරිමයෙන් තිබ්බ කාලේ. ඇගේ උදච්ච්කමයි ආඩම්බර කමයි බැස්සේ කැම්පස් එකේ රැග් සීසන් එකේදී. රැග් සීසන් එක ඉවර වුනා විතරයි තිබ්බ ආඩම්බර කමයි උද්දච්ච කමයි ඩබල් උනා. රැග් සීසන් එක ඉවර වෙද්දී ඈව හැමදාම මඩව මඩව රැග් කරපු එකාගේ ජන්මාන්තර හතුරත් එක්ක එෆෙයාර් එකක් පටන් ගත්තේ අරූගෙන් පලිගන්නමයි. ඒක තිබුනෙත් මාස දෙකයි නැත්නම් තුනයි. ඈට පොඩි හරි අරියාදුවක් කැතවැඩක් කරොත් රිටන් එක දෙතුන් ගුණයකින් දෙන පුරුද්ද ස්කෝලේ යන කාලේ ඉදන් තිබ්බ දෙයක්. කැම්පස් එකේදී අද ඉන්න එකා එක්ක නොවේ හෙට ඉන්නේ. හැබැයි පෙම්වතුනුත් නොවේ. දෙතුන් වතාවක් පුක නටවලා ගද්දී කොල්ලො පස්සෙන් එද්දී උන්ව අල්ලේ නටවන්න ගත්තා. ඇගේ පර්ස්ට් ඉයර් එකේදි තමයි ඕෂධීගේ කීමට මිස් ශ්‍රිලංකා තරඟෙට ඉදිරිපත් වුනේ. සෙකන්ඩ් රනර් අෆ් වෙද්දී ඈ තවත් ආඩම්බර වුනා. ඇත්තටම කවුරුත් හිතුවේ පර්ස්ට් වෙන්නේ ඇය කියා. ඔගර්නයිස් කරපු උන්ටයි ජජ් බෝඩ් එකේ හිටපු උන්ටයි හුත්ත බදුදෙන්න ඈ කැමැති වුනේ නෑ. ඈ පස්සෙන් ආපු එවුන් හති වැටිලා නැවතුනා. උන් සමහර වෙලාවට ඈව මතක් කර කර අනන්තවාරයක් අතේ ගහන්න ඇති. අකලංක නිසා සිරා ලව් ඈට තිත්ත වහකඳුරු වුනා. සමහර උන් විභාගෙත් ඇනගත්තා. එත් ඈ නියම කාලෙට ඩිග්‍රයත් අරන් කැම්පස් එකෙන් එළියට ආව. උන් වගේ බෝඩ් එල්ලන් පාරවල් වල කුණු වතුර නාන්න ගියේ නෑ නියමිත කාලෙට ඩිග්‍රය අරන් පිටවුනා. ටොයොටා කොරොල්ලා එකෙන් කැම්පස් එකට එන අංජලී ඒ වෙනතෙක් බස් එකේ තෙරපිලා ගිහිල්ලා තිබුනෙම නෑ. මෙහෙම විරාජමානව කොල්ලො පඩේකටන් ගනන් නොගෙන හිටපු ඈට කැම්පස් එකෙන් ඩිග්‍රය අරන් ගෙදරට ආවේ කට කපලා සෙනග පිරිච්ච බස් එකේ නාකි පොරවල්ගේ ජැක් වැදි වැදී. මේවා මතක් වෙද්දී ඈට පට්ට දුකයි. 

එදා සිකුරාදා දවසක්. එතකොට ඈ සහ මාලතී හිටියේ හෝකන්දර කුලියට ගත්ත ගෙදරක. ගෙදර හාල් ඇටයක්වත් තිබුනේ නෑ. වෙනදා කඩේ යන්නේ මාලතී වුනාට එක දිගට ලෙඩ වෙච්ච නිසාම යන්න වුනේ අංජලීට. අතටම තිබ්බේ රුපියල් තුන්සීයයි. මොනව කරන්නද ඕක උස්සගෙන පාර දිගේ පයින් එන්නත් බෑ. ඈ කැම්පස් අරන් ගිය බැග් එක අරන් ගියේ වෙන කරන්න දෙයක් නැතිකමට. පාර දිගේ ආවෙත් මෙහෙම අමාරුවේ දාල මියගිය පියාටත් හිතින් බැන බැන. ගෙවල් ලගට එද්දී දැක්ක යතුරු පැදිය ඈ හදුන ගත්තා. වෙන කවුද ලියන මහත්තයා මිසක්. ඈ නිවසට ගිය ගමන් ඔහු කතාව නැවැත්තුවා. ඈ ලියන මහත්තයාට හිනාවක් දාල කුස්සියටම ගියා. 

"එහෙනම් මාලතී නෝන මම යන්නම් බේබිත් එක්කම කතා කරලා තීරණයක් දෙන්න. ඇත්තටම මට දුකයි මාලතී නෝනල මෙහෙම ඉන්න එක. බේබිගෙත් කසාද බදින කාලේත් හරි නෙහ් ඉස්සරහ ගැනත් හිතලා තීරණයක් ගන්න. මුදලාලි මහත්තයා හදපු ගෙදරට යන්නත් පුළුවන් වෙනවා කවද හරි මේවා අයිති වෙන්නෙත් අංජලී බේබිගේ දරුවන්ට නෙහ්"

කුස්සියේ හිටපු අංජලීට මේ කතාව ඇහුනා. විශේෂයෙන් අන්තිමට කියපු කතාව ඇහිච්ච ඇගේ ඇස් වලින් කදුළු පැන්නා. 

"කරුමේ...හුත්තේ කරුමේ..යකෝ මෙහෙමත් කරුමයක්"

ඇගේ හිත කෝපයෙන් පිපිරුනා. ඒත් අනිත් පැත්තෙන් කන්න බොන්න විදියක් නෑ. අලුතින් ඇදුමක් ගත්ත කාලයක් මතක නෑ. ගොඩ යන්න පුළුවන් එකම විදිය ලෙස පෙනුනෙත් ලියන මහත්තයගේ යෝජනාව විතරමයි.

"මොනවද ඔය කරන්නේ වතුර බිල ගෙව්වෙත් නැ මාස දෙකකින් හෙට අනිද්දා ලයිටුත් කපල යාවී"

ටැප් එක ඇරල බව දැක්කේ එතකොට. තියෙන ප්‍රශ්න එක පිට එක ගොඩගැහෙනවා මිසක් එකක්වත් විසදෙන පාටක් තිබුනෙම නෑ.

"ලියන මහත්තයාගේ ප්‍රොපෝසල් එකට මන් කැමති අම්මේ"

ඈ එහෙම කියාගෙනම මාලතී දිහාවත් නොබලා කාමරයට දුවගෙන ගිහින් ඇදට පැන්නා. ප්‍රශ්න වලට තියෙන විසදුම් වලට අඩනවා හැර වෙන විකල්පයක් තිබුනෙම නෑ.

වේගයෙන් ගිය බස් එක ගමන අඩාල කරල නැවත්තුවා. කොන්ද පිටුපස්සට ඇවිත් පස්සෙ දොරත් ඇරියා. බස් එක තේ බොන්න නවත්වලා. ඒත් තවම සුරාජ් නිදී. 

"මල්ලී.. නැගිටිනවා.. හලෝ"

ඈට යන්තම් මුත්‍රා බරකුත් දැනුනු හින්දා සුරාජ්ව නැගිට්ටවන්න වුනා. ඒකත් නැගිටලා ඇස් දෙක ඇරලා බැලුවා.

" අම්මෝ කුරුවිටටත් ඇවිත්"

සුරාජ් කිහිප වතාවක්ම මොනරාගල කොළඹ ආව ගිය බව ඒ කතාවෙනුත් පැහැදිලි වුනා. අංජලී ඔහුවත් ඇදගෙන ටොයිලට් පේලිය දිහාවට ගියේ හොද යාළුවෙක් වගේ. ටොයිලට් නම් ගන්න දෙයක් නෑ. හුජ්ජ ගද එළියටත් එනවා. අංජලී වැඩේ කරලා එනකම් ඔහු ගියා පිරිමි ටොයිලට් පැත්තට.

 " අක්කා තේ එකක් ගේන්නද"

"මගේ ලග බිස්කට් ඇති මේ බෝතලේට තේ එකක් දාගෙන එන්න"

බෑග් එකෙන් සුරාජ්ට උණුවතුර බෝතලේ අරන් දුන්නා. සුරාජ් බස් එකෙන් බැහැලා ගියේ පුරුදු කාරයෙක් වගේ. 

විනාඩි විස්සකට විතර පස්සේ බස් එක ආයෙත් පිටත් වුනා. 

"අනේ අක්කා මට ඔතන දෙනවකෝ"

"බෑ.. ඔයයි හොදට නිදාගත්තා මට තමයි නින්ද ගියේ නැත්තේ"

"ඉතින් ඔයයි මගේ උකුල උඩින් ඔලුව තියාගෙන නිදාගන්න"

"බෑ.. මට නිදිමත නෑ.. ඇයි මෙතනම ඉල්ලන්නේ"

"නිකන් එළිය දිහා බලාගෙන ගියාම දුක නැතිවෙනවා"

" දුක.. ඔය වයසට මොන දුකක්ද"

"ඒ වුනාට මට දුකයි අප්පොච්චා වගේම අම්මත් අපිව දාල ගියොත් පොඩි අක්කයි මායි තනිවෙනවා පොඩි අක්කා"

කියන්න ගිය එකත් හිරකර ගත්තා. සුරාජ්ගේ කතාවට අංජලීට ගොඩක් දුක හිතුනා. 

"ඔයා පැටියෝ එන්න මගේ උකුලට"

සුරාජ් කෙට්ටු වගේම අංජලීට වඩා චුට්ටක් මිටියි. හැබැයි කොල්ල උස් මහත් වෙන කාලේ. ඈ සුරාජ්ව ඇදලා ඇගේ උකුලින් වාඩිකර ගෙන ඔහුගේ උරහිසට නිකට තියාගත්තා.

"එහෙම අම්මා නැතිවෙන්නේ නෑ ඔයා බයවෙන්න එපා"

සුරාජ් ඇගේ බෙල්ලට ඔලුව තියාගෙන මුහුණ ඇගේ මුහුනේ ගාවද්දී අමුතුම ෆීලින් එකක් දැනුනා. ඔහුගේ මුහුනයි ඇගේ මුහුනයි ගෑවෙද්දී මුලින් කිතියක් දැනුනත් එය උණුසුමක් දැනෙන්න ලොකු වෙලාවක් ගියේ නෑ. අංජලී ඔහුගේ බඳ වටා අත් යවලා ඔහුව තවත් ඇගට තද කරගත්තේ අමුතුම ෆීලින් එකක් දැනින නිසා. එක වරම බෙල්ලට දැනිච්ච හීතලට ඈ ගැස්සිලා ගියා.

සුරාජ් දෙතොල් තියලා බෙල්ලට තද කරන් ඉන්නවා.

"ඔය මොකද කරන්නේ"

"ඔයා හරි හොදයි අක්කේ පොඩි අක්ක වගේ"

"ඒක හින්නද මගේ බෙල්ල ඉම්බේ"

"ඔව් ඇත්තමයි කියන්නේ ඉබින්න නොවෙ ලෙවකන්න හිතෙනවා"

සුරාජ් එහෙම කිව්වේ ආදරෙන් මිසක් වල්හිතකින් නොවේයි. 

"ඇත්තට වෙන මොනවත් එපාද"

"ඒ කිව්වේ"

"මූන ලෙවකන්න අරන් කොහෙන් නතර වෙයිද දන්නේ නෑ නෙහ් ඉස්සෙල්ලා මගේ කකුල් අතගෑව වගේ"

සුරාජ් ඒකට නම් ලැජ්ජා හිතුනා. ඔහු ගොත ගගහා දෙන්න උත්තර හෙව්වා.

"නෑහ්.. අනේ.. එහෙම කරේ නෑ කකුල උඩින් අත තිබ්බා විතරයි"

"අනේ පලයන් කොල්ලෝ යන්න බොරු නොකියා.. අත ඇල්ලුවේ නැත්නම් කොහේ නැවතෙයිද දන්නෙහ් නෑ"

සුරාජ් තවත් අසරණ වුනා.  

"අනේ.. සමාවෙන්න අක්කා.. "

"කමක් නැ.. එකෙන් අපි යාලු වුනා නෙහ් බහින්න කලින් ගෙදර ඇඩ්‍රස් එක දෙන්න නිවාඩු දවසක ඔයාලහ එන්න බලන්නම්"

අංජලී එහෙම කියලම සුරාජ්ගේ මුහුන ඉම්බා. ඇත්තටම කෙල්ලෙක් වගේ. ඈට මතක් වුනේ නිෂාධිවයි ඕෂධීවයි. සුරාජ්ගේ සුදු මුහුන ඉබින්න ඈට හිතුනේ මූන දැක්ක වෙලේමයි. සුරාජ්ට ඒක නම් කොළ එළියක් දැල්ලුවා වගේ. හිනාවෙලාම ඔහුත් ඇගේ මුහුන ඉම්බා. ආයෙත් සැරයක් ඈත් මුහුන ඉම්බා තරගෙට වගේ. එකපාරටම සුරාජ් අංජලීගේ බෙල්ල වගේ අතදාගෙන ඉබගෙන ඉබගෙන ගියා. දෙන්නගේ දැගලිල්ලට ඇගේ කොන්ඩෙත් අවුල් වෙලා එළියට පැන්න හිනා හඩ බස් රථයේ හඩට යටපත් වෙලා ගියා. ඇගේ අත සුරාජ්ගේ කලිසම උඩට ගියේ දැගලිල්ල නිසාමයි. අතට දැනුන දෙයින් ඈ ගැස්සිලා ගියා. කොල්ලගේ ගොනා කාණුවට වැටිලා. කොල්ල පොඩි වුනාට වැදිච්ච එක නම් පොඩි නෑයි අතට දැනුනා. ඒක හොදට පිම්බිලා දරදඩු වෙලා. 

"මේකා ජොකෙක් වත් ඇදලා නැද්ද"

ඈට පොඩි සැකයක් වගේම ආශාවකුත් ආවා. කරුවල හින්ද පේන්නෙත් නෑ. ඈ අවුල් වෙච්ච කොන්ඩේ අතින් හදල සුරාජ්ගේ මුහුනට උම්ම එකක් දෙන්න හැරෙද්දි ඔහුත් මුහුන ඈ දිහාවට හැරෙව්වා. ඇගේ තොල් වලට තෙරපුනේ ඔහුගේ මුහුන නොවේ කෙල්ලෙක් වගේ රෝස පාට තොල්. ලැබිච්ච පිනා ශොට් එකෙන් ඔහු නිකන් හිටියෙත් නෑ. ඇගේ යටිතොල සුරාජ්ගේ දෙතොල් අතර හිරකර ගත්තා. ඈ එක්වර මුහුණ ඉවත් කරගන්න හැදුවත් ඊට කලින් ඔහු ඉස්සර වෙලා අංජලිගේ බෙල්ල වටා දෑත් යවලා අල්ලගත්තේ හෙල්ලෙන්නවත් බැරිවෙන්න. ඇගේ යටිතොල සෙමින් උරාගෙන යද්දී ඈ ඉබේටම අකර්මණ්‍ය වුනා. අංජලීට ඒ සැප දැනුනේ ගොඩක් කාලෙකට පස්සේ. ඕෂධීගේයි ඇගෙයි කැම්පස් සිලෙක්ට් වෙච්ච පාටිඑක දවසේ අකලංක දුන්නු සැප මැවි මැවී පෙනුනා. සුරාජ් ඇගේ දිව උරන ගමන් බ්ලවුස් එක උඩින් තනේකුත් මිරිකනවා. ඈ ඔහුගේ පපුව අල්ලගෙන හිටපු අත පහලට දාල කලිසම උඩින් පොල්ල ඇල්ලුවා.

"අම්මට හුඩු ඒකේ සයිස් එක අකලංකගේ පොල්ල පරාදයි හුත්තෝ"

අඟල් හයකට හතකට වඩා දිගයි වගේම මහත වගේ අතට දැනුනා. 

"දැන් ඉතින් මොන හුත්තක්ද"

කොල්ලගේ ශිපර් එක පහලට දාල පොල්ල අල්ල ගත්ත. ඇගේ අතෙන් එකයි. කොල්ල ඇගේ තොල් උර උරා දිව ඇදල උරගෙන ගියේ පලපුරුදු කාරයෙක් වගේ. අංජලීත් දිව හොදට එළියට දාන ගමන් අතේ ගහන්න ගත්තා. සුරාජ් නවත්වපු ගමන් අංජලී ඔහුගේ දිවයි තොල් දෙකයි උරා උරා අතේ ගහන වේගේ තවත් වැඩිකරා. කොල්ලට යන්න ඔන්න මෙන්න තියෙද්දී බස් එකේ වේගේ ටිකෙන් ටික අඩුවෙලා යනවා. බස් එක රත්නපුරේටත් ඇවිත්. අංජලී තොල් ඔහුගෙන් අයින් කරගත්තේ අතින් පපුවට දෙතුන් වරක් ගැහුවට පස්සේ. ඒක පට්ට තොල් පට ලැවිල්ලක්. අකලංක පරාදයි හුත්තෝ..

"ඒ..යි.. මෝඩයෝ.. මිනිස්සු දකීවී"

ඈ හති ඇර ඇර කොල්ලගේ ඇඟිලි වලට ගැලවෙච්ච බ්ලවුස් එකේ බොත්තම් දාගෙන ගියා. ඌ බ්‍රා එක අස්සෙන් අතදාල තනේ මිරිකන්න ලෑස්ති වුනා විතරයි. කොන්දා එළියට බැහැලා කෑගහනවා.

"පැල්මඩුල්ල... උඩවලව.. වැල්ලවාය... මොනරාගල"

උගේ කටේ සද්දෙට බස් එකේ නිදාගෙන හිටපු එවුනුත් නැගිට්ටා. සුරාජ් ඇගේ උකුලින් අයින් වෙලා සීට් එකෙන් වාඩිවුනා. අංජලී ජනේල් වීදුරුව පොඩ්ඩක් ඇරියා.

"අම්මෝ .. තමුසෙ නම් මාරයි.. ඇත්ත කියනෝ තමුසෙට කෙල්ලෙක් ඉන්නවා නෙහ්"

"නැහ්.. "

"ඥැ.. නොවේ තමුසෙට ඉන්නවා..කෙල්ලන්ගේ තොල් උරලා හොදට පුරුද්දක් තියෙනවා"

"අනේ නෑ අක්කේ ඇත්තමයි.. මට කෙල්ලෙක් නෑ"

"අනේ මේ.. බොරු කියන්න එපා.. මටවත් එච්චර පුරුද්දක් නෑ"

"සත්තයි.. නැ..මට කෙල්ලෙක් නෑ.."

"යනෝ යන්න බොරු නොකිය ඇත්ත කියන කම් මගේ ලගට එන්න එපා මට බොරු කාරයෝ පේන්නම බෑ"

අංජලී දැතින් ඔහුව එහාට තල්ලු කරා. ඈට දුන්නේ සුපිරිම තොලක්. කැම්පස් එකේ කොල්ලො දෙතුන් දෙනෙකුටත් තොල දීල තිබුනත් සුරාජ්ගේ තොල් පාරට ගහන්න තොලක් ඈට මෙතෙක් හමුවෙලා තිබුනේ නෑ.

"ඇත්ත..මයි.."

"අනේ මේ පැත්තකට වෙලා ඉන්නවද"

අංජලී බොරු තරහක් මවාගෙන ටිකක් සැරෙන් කිව්වා. සුරාජ්ට තේරුනා බොරු කියලා නම් ඈ ලගට කිට්ටුවෙන්නවත් බැරිබව. 

"හරි මන් ඇත්ත කියන්නම් මම කෙල්ලෙක් එක්ක යාලු වෙලා නෑ ඒත් තොල් උරලා තියෙනව"

අංජලී ඔහුව ගනන් ගන්නෙවත් නැතිව ජනෙල් කවුළුවෙන් එපිටහ බලාගෙන හිටියා. 

"ඇත්..ත.."

අංජලී ඔහුව ගනන් ගත්තේම නෑ. ලගට එන එන හැම වෙලාවෙම එහාට තල්ලු කරා. 

"මන් ඇත්ත කිව්ව කියලා ඔයා අදුනවැයි නෑ නෙහ්"

සුරාජ් කපටි වුනත් අංජලීගේ කනෙන් රිංගන්න බැරිවුනා. අනික ඇත්ත කිව්වත් හානියක් ඔහු දැක්කේ නෑ. අංජලීත් වෙනදා බස් එකේදි සෙට් වෙන අනිත් කෙල්ලනුත් අතර වෙනසක් දැක්කෙම නෑ. 

"හරි මන් ඇත්ත කිව්වොත් මොනවයි මට දෙන්නේ"

අංජලීට ඕන තැනට සුරාජ් වැටිච්ච බව තේරුනා ඈ සුරාජ්ගේ ශිපර් එක උඩින් පොල්ලත් එක්කම අල්ලල ලගට ඇදලා ගත්ත.

"තමුසෙට දෙනවා...හොද කනේ පාරක්"

හිනාවෙලා හිමින් කියලා පොල්ල මිරිකුවා. ඇගේ උකුලට ඇදල අරගත්තත් පොල්ල අත හැරියේ නෑ. ශිපර් එක පහලට දාල ඇකිලිලා ගිය පොල්ල එලියට ඇදලා ගත්තා.

සුරාජ් ඇගේ බෙල්ල වටේ අතදාල බස් රථයේ වීදුරුව පැත්තට පිට තියාගත්තේ පලපුරුදු පෙම්වතෙක් වගේ. 

"ඉතින් කියන්නකෝ මට මොනවද දෙන්නේ කියලා"

"මන් කිව්වේ හොද කනේ පාරක් දෙනවා කියලා දැන් ඕනද"

අංජලී සුරාජ්ගේ කම්මුලට සෙමින් තට්ටුවක් දාල නහය මිරිකුවා. 

"ඉතින් කියනවා තමුසේ කවුරු එක්කද මේවා කරේ"

මේ වෙනකොටත් සුරාජ්ගේ කපටිකම් අංජලී හොදින් තේරුම් ගෙන හිටියා. ඔහු බස් රථයේ බදට පිට තියාගත්තේ හොද පලපුරදු ප්‍රේමවන්තයෙක් වගේ. 

"ඉස්සෙල්ලා කියනවා කෝ දෙන්නේ මොනවද කියලා"

"දෙන දේවල් කියන්න කලින් හිටියේ කවුරු එක්කද කියනවා"

"බෑහ්.. දෙන්නේ මොනවද කියලා කිව්වොත් කියනවා"

ආයෙත් දෙන්නගේ වාදේ පටන්ගත්තා.

" එහෙනම් මොනවද ඕනේ කියනවාකෝ"

අංජලීට දැන ගන්නම ඕන වුනා සුරාජ්ට කෙල්ලෙක් ඉන්නවද නැද්ද වග. ඔහු ඇංජලීගේ තන් දෙක අල්ලල මිරිකුවවත් මුකුත් කිව්වේ නෑ. ඔහුගේ අත තන් දෙකත් පහුකරලා බඩදිගේ පහලට ගියා. ඔහුගේ ගොරෝසු අතේ දැනුනු පහසට ඈ ඇළුම් කරා. අංජලීටත් ඒක ගානක් වුනේ නෑ.