වනමලී - Wanamalee 20 (Wal Katha New)

Wanamalee 20 takes the story to a more intense level, unfolding as a Wal Katha Sinhala style chapter that focuses on emotional conflict, deep attraction, and moments that keep readers fully immersed in the storyline.

වනමලී - Wanamalee Wal Katha වේ සියලු කොටස් මෙතැනි​න් කියවන්න: https://walakatha.com/posts/wanamalee/episodes

සුදුම සුදු පාට අලුත්ම කේ.ඩී.එච් එකක් උදාරයගේ ගේ ඉස්සරහ මිදුලේ නවත්තලා තිබුනා. ඒක ඉස්සරහින් පරන පැජරෝ එකත් තිබුනා. 

දෙකම එකට ආපු බවක් තමයි පෙනුනේ. උදරයගේ බාප්පයි අම්මයි දෙන්නම සාලේ. ඇක්සිඩන්ට් එකෙන් පස්සේ අංකල් ගොඩක් දුර්වල වෙලා. ඔහු දකිද්දී හිත යටින් හිනහයි. කවීෂ ගෙට එද්දී අංකල් වෙනදා දාන පුක් මූඩ් එක දාගෙන 

"මාව කාමරයට එක්ක යනවා"

ඇන්ටිට කිව්වා. 

"අනේ... පුතේ කොහොමද දැන් අයියට.."

"වෙනසක් නෑ වෙන්ටිලේටර් එකෙන් ඉන්නේ"

කතාවට ලෑස්ති වුනත් අංකල් රවපු බැල්මට ඈ අවනත වුනා.

"ඉන්න පුතේ"

 ඈන්ටි අංකල් එක්කම කාමරයට ගියා.

"මේ.. උදා..ර.. මෙන්න කවී.. ඇවිත්"

උඩුමහලේ ඉදන් රධිකා තවත් එකියක් එක්ක පහලට ආවා. කෙල්ලට සෝක් නික් නේම් එකක් තිබ්බා ඒත් කටට එන්නේ නෑ මැ..ට්..ටි .. වගේ. කෙල්ල දැක්ක ගමන් කවීෂගේ අත ගියේ කලවා දෙක අස්සට. කෙල්ල දැන් පාට ගැහිලා තලඑළලුයි. අවුරුදු කියකට පස්සේද දැක්කේ. කොට ඩෙනිම් සායක් ඇදලා ස්කිනි එකක් උඩට දාගෙන හිටිය. 

"මන් ටොයිලට් එකේ කියන්න"

ඝාංටාරේ ගැහුවා වගේ උදාරගේ හඩ උඩු මහලෙන් ඇහුනා.

"අනේ... ඔයා.. වෙලාවට... කෝල් කරෙ.. නැත්නම් එන ගමන් උදාර එහේ එවන්න හැදුවේ"

"ඇයි..මොකද හදීසිය"

"මේ ඔයාට මතකද කුරුණෑගල අපේ චූටි බාප්පගේ දූ.. නිපුනි..."

අම්මට හුකන්න මතක නැද්දත් අහනවා. ඔව් ඉතින් මේකිත් නොදන්නා වගේ අහන හැටි. කොච්චර කෙල්ල වෙනස් වෙලාද. කෙට්ටුවට හිටපු පොඩි කෙල්ල මහත් වෙල ලස්සන වෙලා. නිපුනිත් හිනාවෙලා රධීකා ලගින්ම සෙටියෙන් වාඩිවුනා.

"එහෙම අමතක වෙයිද මගේ බෙෂ්ට්මන්ට්ට මාව"

ඇස් පුංචි කරන් අමුතුම තාලෙට කියපු හැටි.

"කො අර පොඩි එකා"

එහෙම අහන්නත් කටටත් ආවත් ඇහුවේ නෑ.

උදාරගේ බෙස්ට්මන් විදියට හිටපු කවීෂට බ්‍රයිඩ් මේට් විදියට හිටපු නිපුනිව එහෙම අමතක වෙන්නෙත් නැති බව හැබෑව. කෙල්ල කලින් තිබ්බ ලෑලි පුක මස් පිරිලා එළියට නෙරලා තිබුනා. ඇගත් චුට්ටක් මහත් වෙලා තවත් ලස්සන වෙලා. නිපුනි රධීකාගේ කනට කරලා මොනවද කියලා කැරි හිනාවක් දාල කවීෂ දිහා බලාගෙන හිටියා. 

"මේ කවී උදව්වක් කරපන් මචන් බෑ නොකිය"

සාලේ රධීකයි නිපුනියි එක්ක කතා කර කර ඉද්දී උදාරය උඩ ඉදන් ආවා 

"ඇයි... "

"අඩෝ.. බට්ටීව.. බුත්තලට දාල වරෙන් රධීකා එක්ක.."

ඒකනේ මෙච්චර වෙලා මතක් කරපු නම. බට්ටී....

"මොකක් බුත්තල..."

යකෝ මූ කියන්නේ හරියට අම්බලන්ගොඩ ඉදන් ගාලු යනවා වගේ නෙහ්.

"ඔව්.. අනේ මෙයාට මුල්ම පත්වීම තියෙන්නේ බුත්තලට කඩේ කවුරුත් නෑ නෙහ් මෙයාට එන්න බෑ..ලු.. මාත් එක්ක ගිහින් මෙයාව දාල එමු"

පොඩි කොල්ලො නම් හොදට නටවලා ගනියි.

කවීෂ උදාර දිහාත් රධීකා දිහාත් මාරුවෙන් මාරුවට බැලුව. රධීකා අන්කල්ගේ කාමරයට යන උදාර දිහා බලාගෙන කවීෂගේ කකුලට ගහල කට උල් කරලා මොකක්ද කිව්වා. හඩ පිට නොවුනත් ඈ කිව්වේ "යමු" 

වගේ කතාවක් බව කවීෂට තේරුනා.

කවීෂගෙන් උත්තරයක් එනකන් නිපුනි බලාගෙන ඉන්නවා. 

"ඒයි ගිහින් දාල වරෙන්"

"ම්හ්.. දාල එන්නම්.."

උදාරයා ආයෙත් උඩට ගියා.

"මන් දන්නවා නෙහ් මෙයා කාට බැහැයි කිව්වත් මට බැහැයි කියන්නේ නෑ"

කෙල්ල රධීකට විතරක් ඇහෙන්න කිව්වත් ඇස් තිබුනේ කවීෂ දිහා.

"උදාර ගියාම වෑන් එක ගරාජ් එකට දාන්න අපි ජිප් එකේ යමු"

"දැන් යන්න"

"නැතුව"

රධීකා පඩිපෙළ දිහා බලාගෙන හෙමින් කෙදිරුවා. 

"කතරගම පී කෝක් එකේ කාමරයක් බුක් කරා"

"එක කාමරයක්"

කවීෂ නිපුනි දිහාත් බලලා රධීකා දිහාවට හැරුනා. නිපුනී රධීකා දිහා බලලා හිනාවෙලා බිම බලාගත්තා. සෝපවේ හිටපු තුන් දෙනාගේ නිෂ්ශබ්දතාවයත් එක්ක අන්කල්ගේ කාමරේ පැත්තෙන් පොඩි සද්දයක් ආවා. 

"ඌ ඇර වෙන එකෙක් නැද්ද යවන්න කෙල්ලො දෙන්නෙක් එහෙම පිට මිනිහෙක් එක්ක යවනවද"

"අනේ.. මේ බාප්පේ ඔයා... ගේ වැඩක් බලාගන්නවද... ඌ ඔයා වගේ නොවේ"

රධීකා කවීෂා දිහාත් බලලා එකපාරටම නැගිටලා අන්කල්ගේ කාමරේ පැත්තට ගියා.

"මොකද කෑගහන්නේ.. "

රධීකා කාමරයට ඔලුව දැම්මා විතරයි ඔක්කොම සයිලන්ස් වුනා. හරියට ගෙදර අණදෙන නිළධාරි වගේ. කවීෂත් ඌට නොවෙයි වගේ හිටියත් අන්කල්ට කවීෂව නයාට අදුකොළ වගේ පේන්න ගත්තේ කලකට ඉස්සෙල්ලා වෙච්ච සිද්දියක් නිසා.

රධීකලාට ඉඩ කඩම් තිබුනේ කුරුණෑගල වුනත් එවා විකුණලා අම්බලන්ගොඩ පදිංචියට ආවා. ඔක්කොම නැති නාස්ති වුනාට පස්සේ උදාරයගේ තාත්තගේ මැනේජර් වුනා. තාත්තගේ මරනයෙන් පස්සේ බාප්පගේ මැනේජර් වුනා. මොකද උදාරයගෙ තාත්තා මැරුනට පස්සේ උදාරයගේ අම්මා දෙවැනි වතාවට බැන්දේ උදාරගේ තාත්තගේ මල්ලී. විනීතා ඇන්ටී කාටවත් හොරා ඌව බැන්දේ උදාරයා එකොලහ වසරෙදී. ඉතින් රධීකට උදාරලගේ ගෙදරට එන යන එක අමුතු දෙයක් වුනේ නැ. කවීෂත් ඇඩ්වාන්ස් ලෙවල් කරාට පස්සේ යාළුවන්ගේ ගෙවල් වලට යන එන එකට කාගෙන්වත් බාධාවක් තිබුනෙත් නැ. අනික ඉතින් උදාරගේ අම්මා විනීතයි මන්දිරයි හොදට දන්න අදුනන අය. එදා සිද්දියෙන් පස්සේ රධීකත් හදුනගත්ත උදාරයා ඇඩ්වාන්ස්ලෙවල් වලින් පස්සේ ඌගෙ කාලේ සම්පූර්ණයෙන් කැපකරේ බිස්නස් වලට. අඩු ගානේ රධීකා එක්කවත් කොහේවත් ගිහින් තිබුනේ නෑ. මොන දේකට ඔහු දුර්වලයෙක් වුනත් මේ වෙද්දී බිස්නස් වලින් එකෙකුටවත් ඌත් එක්ක හැරෙන්නවත් බෑ. ඒක ඌගේ ටැලන්ට් එක. රධීකා ටවුමෙදී දෙතුන් වතාවක් හම්බ වුනත් ලා වට හිනා වුනා මිසක් වැඩිය කතාවටවත් ආවේ නෑ. කෙල්ල කොහේට හරි උදාරයට හොරා උස්සන්න ට්‍රයි කරත් හරි ගියේ නෑ. දවස් දෙකක් මුනටම ඇහුවත් මේකි කැමති වුනේම නෑ. උදාරයට ආදරේ හින්දා කොහේවත් යන්න බෑලු. ආච්චිගේ රෙද්ද හුත්තිගේ හුත්ත පලපු හැටි දැන් අමතකයි. ඒත් රධීකට පොලු සැපේ හොදටම ඕන වෙච්ච එකියක්. උදාරයා සැප දෙන්නේ නැත්නම් මේකිට කවුද සැප දෙන්නේ. ඔන්න එතකොට ඔහුට නියොමාල් මතක් වුනා. කවුද මේ නියෝමල් කොච්චර මතක් කරත් ඔලුවට ආවේ නෑ. ඔහුට එක සැකයක් තිබුනා. ඒත් ඔහු නියෝමාල් නොවේ නිර්මාල් පොරට එච්චර වයසත් නෑ 

එදා රධීකාට හුකලා සති දෙක තුනකට විතර පස්සේ නාමලීව බස් එකට දාල කවීෂ උදාරයගේ ගෙදර ගියා. නාමලී විද්‍යා පීඨ තේරිලා හින්දා පට්ට විදියට වේලිලා හිටියේ. වෑන් එක දැම්මෙත් පාර අයිනේ. එදා පෝය දවසක් හින්දා උන්ගේ කඩෙත් වහලා උදාරයා ගෙදර ඉන්න දවසක්. පොඩි ගේට්ටුව ඇරන් ආවට ජිප් එකයි වැන් එකයි දෙකම තිබුනේ නෑ.

"මූ කොහේවත් ගිහින්ද"

වැන් එක නැති හින්දා සැකයකුත් ආවා. කවුරු හෝ ගෙදර නැත්නම් ඉස්සරහ පොඩි ගේට්ටුවත් වහලා ඉබ්බ දානවා. විනීතා ඇන්ටි සිල්ගන්න යන්න ඇති. මොකද ඇන්ටිටම හිටියා වෙනම නඩයක්. හැම පෝයකටම සෙට් එක කොහේ හරි අරන්‍යයකට ගිහින් සිල් ගන්නවා. පෝය හින්දා අන්කලුත් කොහේට හරි යන්න ඇති. දොරට තට්ටුවක් දාන්නත් හදලා හෙමින් දොරේ බොලේ කැරකෙව්වා. අම්මට හුඩු ඇරුනා. සුවර් එකටම අරූ කාමරේ ඉදන් වැලක් බලනවා ඇති. රධීකා හිටියත් උදාරයා වැල් වලට පට්ට විදියට ඇබ්බැහි වෙලා. සමහර විට ඌට එහෙම වෙන්න ඇත්තේ ඌගේ තියෙන ලිංගික දුර්වලතා නිසා වෙන්න ඇති. කවීෂ මේ ගැන කිහිප වතාවක්ම කිව්වත් ඌ ගනන් ගත්තේ නෑ. ඒත් රධීකා මුව දාල යන්නේ නැහැයි පුදුම විශ්වාසයක් ඌට තිබ්බා. ගෑණිට හරියට හිකුවොත් මු නොවෙයි දෙවියන් වහන්සේ වුනත් දාල යනවා. කවීෂ සාමාන්‍යයෙන් උදාරලගේ ගෙදරට ගියාම සාලේ රැදෙන්නේ නෑ. යන්නේ ඌගේ කාමරේටමයි. රධීකා හම්බවෙච්ච මුල් දවසෙත් ඒකනේ වුනේ. එදත් උඩුමහලට ගිහින් උදාරය දොරවලුත් ඇරන් කරන්නේ මොනවද බලන්න කාමරේ දොර හෙමින් ලාවට ඇරියා. "අම්මට හුඩු" 

දැක්ක දෙයින් කවීෂගේ ඇස් ඉස්සගේ වගේ එළියට පැන්න. මේවා බලන්න ඇස් පින් කරලා තියෙන්න ඕන. ඒක නම් හුත්ත විඩියෝ නොකරොත් වැඩක් නෑ. ඒතරම් පට්ටයි. ඇදේ හිටපු එකත් එක්කත් කවීෂට ඇරියස් එකක් තිබ්බා. තනායමේදී නාමලී එක්ක එලියට බහිද්දී මූට අතේ කෝට්. කවීෂ පෝන් එක දොරයි උළුවස්සයි අතරින් දාල සීන් එක විඩියෝ කරා. එදා රධිකා නියොමාල් නියොමාල් යැයි කෙදුරුවේ කවුරු ගැනද. නියෝමාල් කවුදැයි චුටි සැකයක් තිබුනට ඔහු හිතපු කෙනා නොවෙ හීනෙන්වත් හිතපු නැති කෙනෙක්. කවීෂට පුදුමයි හිතාගන්නත් බෑ. හක්කේ බුදුබණ බොක්කේ දඩ මස් කියන්නේ මුන්ට.

"ග..හ..ප..න් නා.. කි.. යෝ.. හ...රි..ය..ට කැ.. ද..යා.. ව..ගේ.. නැ.. තු. ව.. ආහ්..ම්හ්... හු.. ත්.. තෝ... ප..න.. ඇ..ති..ව ග..හ..ප..න් කැ...රි.. පො..න්න..නි..යු..මා..ආ..ල..යෝ..ඕ..ඕ.."

කෙල්ල වෙන කවුරුත් නොවේ රධීකා. ඒත් රධීකා හිටියේ උදාර එක්ක නොවේ. තවත් නාකියෙක් එක්ක. මුලින්ම හරියට අදුනගන්න බැරි වුනත් කවුදැයි හරියට හදුන ගත්තේ තවත් ටික වෙලාවකට පස්සේ. ඈ නාකියගේ පොල්ල බස්සගෙන උඩ පනිනවා. කොන්ඩෙත් කැඩිලා යක්ෂණියක් වගේ. නාකියගෙ බඩෙන් අල්ලාගෙන පුක උස්ස උස්ස ගහගන්නවා. ඔහු වෙන කවුරුත් නොවේ මැරිච්ච උදාරයගේ තාත්තගේ බාල මල්ලී. පොරගේ නම නියෝමාල් යැයි දැනගත්තේ පස්සේ.

දවස් කිහිපයකට කලින් නාමලී එක්ක බීච් සයිඩ් එකේ තානායමේ කාමරේ ඉදන් රිසෙප්සන්ට් එකට එද්දිම උදාරයගේ බාප්පට මාට්ටු උනා. කැරි හිනාවක් දාල පොර බාර් එක පැත්තට ගියා. මන්දිරාගේ කනේ තියයිද යන බය කවීෂට ඇතිවුනා. දැන් ඉතින් බයක් තිබුනේ නෑ. මොකද මන්දිරාට කිව්වා වගෙ නොවේ මේක ඇන්ටිට හරි උදාරයට හරි දුන්නොත් කවදාහරි ප්‍රයෝජනයක් ගන්න පුළුවන්. මොකද නියෝමාල් කියන්නේ උදාරයගේ තාත්තාගේ මල්ලි හින්දා. පෝන් එක සාක්කුවේ දාගෙන දෙතුන් වතාවක් කල්පනා කරා ඊලගට මොකද කරන්නේ. එක්කෝ නොදැක්කා වගෙ යන්න ඕන. එහෙම නැත්නම් දොර ලගට ගිහින් දොරට තඩිබාන්න ඕන. නැත්නම් එදා වගේ කඩාගෙන යන්න ඕනේ. 

රධීකා කුනුහරුප වක් කර වක්කර හොදටම හුකාගන්නවා. 

"මොන හුත්තක්ද මේ පොල්ලෙලි ගහගෙන මගේ ඉනත් රිදෙනවා

පයිය උරලා කටත් රිදෙනවා"

"තව ටිකයි කෙල්ලේ හවසට කඩේ පැත්තට වරෙන්"

"බෑ..බැ.. මට දැන් ඕන පනහක්.."

"පනහක්..."

"ඇයි බැරිද.."

කෙල්ල බැන බැන හුකාගන්නවා. යකෝ තමන්ගේ මැරිච්ච අයියගේ පුතා බදින්න ඉන්න කෙල්ලටත් ගහන පකේ මාමන්ඩියෙක් දැක්කමයි. කෙල්ල නිකන් නොවෙයි අල්ලන්නේ සල්ලි වලට. වෙන හුත්තක් වෙද්දෙන් හිතාගෙනම දොර සද්දෙටම ඇරන් කාමරයට ගියා.

" මොකද හුත්තෝ කරන්නේ"

කෙල්ල ඌගේ බඩ උඩ ඉදන්ම කවීෂා දිහාවට හැරුනා. උදරයගේ බාප්පා හෙවත් නියෝමාල් අංකල් ඇදෙන් කෙලින් වුනේ මොකක් කරන්නදැයි හිතාගන්න බැරිව. මල මිනියකට පන ඇවිත් කෙලින් වුනා වගේ

"අපි කතාකරාම හුත්ත නළලේ අරූ එහේ මෙහේ වෙච්ච ගමන් බාප්පට නම් හොදට අල්ලනවා. ඉදපන් හුත්ති..."

කවීෂ පෝන් එක අරන් එක පාරටම පොටෝ දෙක තුනක් ගහගත්තා.

කවීෂ ආයෙත් හැරුනා 

"හිකුවනෙහ් හුත්ත පහල දොරවහන් නැතුවද ආවේ"

රධීකාගේ සද්දේ එළියටත් ඇහුනා.

"කවී... යන්න ...එපා.. පොඩ්ඩක්.. ඉන්න"

කෙල්ල කාමරේ ඉදන් හයියෙන් කෑගැහුවා. නියෝමාල් අංකල්ට මලේ මල වුනත් තරහ මුනට පෙන්නුවේ නෑ. කවීෂ පහල සෙටියේ ඉද්දී පඩිපෙල බැහැලා ගියත් හැරිලවත් බැලුවේ නෑ. තවත් විනාඩි ගානකින් රධීකාත් පහලට ආව.

"අනේ... ප්ලීස්... උදාරට කියන්න එපා"

"ඕක කියන්නද ඉන්න කිව්වේ.. මූ කසාද බැන්දට පස්සේ තමුසේ වටේටම අල්ලයි මු. පාරේ බැහැලා යන්නේ කොහොමද අනික පිට එකෙක් නම් මොකෝ ඌගේ බාප්ප එක්ක බුදියද්දී"

කවීෂ තරහ මූඩ් එක දාගෙනම ඇට් කරා. නියොමාල් අංකල් කාමරේ ඉදන් රධීකට කතාකරා. 

"මේ එනවා.. "

රධීකගේ මූඩ් එක හරිම නෑ. කෙල්ල කාමරයට ගිහින් සාලෙට ආවේ පන්දාහේ මිටියක් මිට මොලවගෙන. රධීකා කවීෂගේ පස්සෙන් ආවත් වචනේ වෙනස් කරේ නෑ.

"නෑ මේක පෙන්නන එක පෙන්නවාමයි"

"එහෙම නොවේ කවී මේක කතාකරලා විසදගමු"

"එහෙනම් කොහාට හරි යමුකෝ කතා කරගන්න"

රධීකත් වැන් එකට නග්ගගෙන ජොඩුව ගියේ අම්බලන්ගොඩ පැත්තට නොවේ. හික්කඩුව පැත්තට.

එදා ඉදන් නියොමාල් අංකල්ට කවීෂව පේන්න බෑ. නයාට අදුකොල වගේ. ඒ තරහ අවුරුදු ගානක් ගිහිල්ලත් නියොමාල් අංකල්ගේ හිතේ තාම තියෙනවා. එදායින් පස්සේ කවීෂ එක කෝල් එකකින් රධීකව ඔහුට ඕන තැනට ගෙන්න ගත්තා. 

"මොනවද අනේ බුම්මට්ටා වගේ යන්නේ"

නිපුනි කවීෂගේ උරහිසින් අත තිබ්බා.

"කෝ දැන් තමුසෙගේ බිම්සර.."

නිපුනි කවීෂ දිහා බලලා කලවා හෙමින් කොනිච්චුවා.

"ඌ ගමේ බැදපු ගෑණියෙක් එක්ක පැනලා ගියානෙහ්"

"දහ අටක්වත් නෑ නෙහ්" 

"පැනලා යද්දී දා හතයි දැන් පොඩි එකෙකුත් ඉන්නවා"

"තමුසෙට තමයි පාඩුව"

නිපුනි ඔහුගේ කලවයට 

"චටාස්"

This part develops with smooth pacing and expressive narration, making Wanamalee 20 feel like a well-written Wal Kata continuation where each scene adds meaning and keeps the tension naturally flowing.

ගාල ගහලා යටි තොල විකාගෙන ජනේලෙන් එපිට බලාගෙන යන්න ගත්තා. එතකොට ජිප් එක උණවටුන කිට්ටුවට ඇවිත්. නිවාඩු දවසක් හින්දා උනවටුනේ වැල්ලේ දේවාලෙට යන පාරේ ටැපික් බ්ලොක් එක තරමක් දුරට පැතිරිලා තිබුනා. සීසන් එක හින්දා ෆොරිනර්ස්ලත් වැඩියි. ජිප් එක හෙමින් හෙමින් ඉස්සරහට ඇදුනා. කවීෂ බ්ලොක් එකෙ ඉස්සරහට යන ගමන් නිපුනිගේ කලවේ උඩින් අත තිබ්බා. ඇගිලි තිබුනෙත් කලවේ ඇතුල් පැත්තේ. නිපුනිගේ ඇස් එකපාරටම පස්සෙ සිට් එක දිහාවට හැරුනා. රධීකා බෝක්කුවයි කටයි ඇරන් හොදටම නිදි. ටැපික් එකේ වාහන යන්නෙත් පයින් යනවටත් වඩා හෙමින් ජිප් එකේ කලු විදුරු නිසා එළියෙන් බැලුවට ඇතුල පේන්නේ නෑ. කවීෂගේ ඇගිලි ඇගේ ජංගිය උඩින් උඩට පහලට අතගාද්දී කෙල්ල ඔහුගේ අත උඩින් අතතියන් හුත්තට තද කරගත්තා.

"චුට්ටක් ඉස්සරහට ගිහින් අමාරුයි කියල පොඩ්ඩක් නැවතිලා යමුද රධීඅක්ක පට්ට අමාරුවෙන් ඔය ඉන්නේ"

ඈ නිදියන හැටි පිටුපස බලන කන්නාඩියෙන් පෙනුනා. ජියර් එක කඩන්න ඕන නිසා කවීෂ අත ගත්තත් නිපුනි ඔහුගේ කලවේ උඩින් අත තියාගත්තා.

නිපුනි තල එළළු කෙට්ටු කෙල්ලෙක්. එයාට පට්ට ලස්සන පිගර් එකක් තිබුනා. කකුල් දෙකෙන් උඩ ගුරුලේත්තුවක් වගේ. එයා පුංචි කාලේ ඉදන් නැටුම් කරපු නිසා වෙන්න ඇති තල එළලු වුනත් මෙච්චර ලස්සන. හැබැයි කෙල්ලට තියෙන්නේ නම් එසේ මෙසේ ගායක් නොවේ. 

රධීකාගෙයි උදාරගෙයි වෙඩින් එකෙන් පස්සේ කවීෂ ඔවුන්ගේ පවුලේ ලගම හිතවතා වුනා. දුරකට ගමනක් බිමනක් යන්න වුනොත් ජිප් එක ඩ්‍රව් කරන්න වුනේ කවීෂට. වෙඩිම ඉවරවෙලා සති දෙකකට විතර පස්සේ රධීකලගේ සියා නැති වුනා. මලගෙදර තිබුනේ කුරුණෑගල ලොකු පොල්වත්තක. නිපුනිලගේ ගෙදර තිබුනේ පොල් වත්තේ තවත් කෙලවරක. එක්ක තිබ්බ අක්කර ගානක ලොකු ඉඩමක්. රධිකලගේ තාත්තගේ ඉඩනුත් විකුනලා තිබුනේ නිපුනිලගේ තාත්තට හින්දා අනිත් ඉඩම් වලට වඩා ගොඩක් ලොකු ඉඩමක්. සීයයි ආච්චියි හිටපු මහගෙදර තිබුනේ ඉඩමේ මැද හරියේ. රධීකලා අම්බලන්ගොඩ හිටියට ඇගේ තත්තගේ අයියයි මල්ලියි නංගියි ගෙවල් හදගෙන හිටියෙත් ඔය ඉඩමෙමයි. ඉඩම තුනකට බෙදුනත් වැට මායිම් තිබුනේ නෑ. එදා පෝය දවසක් වළාකුලක්වත් අහසේ තිබුනේ නෑ. ලයිට් එළියක් පන්දමක් ටෝච් එකක් නැතුව ඕන තැනක ඇවිදින්න පුළුවන් දීප්තිමත් හද එළියක් තිබුනත් පොල් ගස්වල කරටි වලින් ඒ එළිය කවර් වෙලා තිබුනා. උදාරත් එක්ක මලගෙදර ගියපු කවීෂට හම්බවුනේ නිපුනිලගේ ගෙදර කාමරයක්. එතකොට කෙල්ල ඇඩ්වාන්ස් ලෙවල් කරලා ප්‍රතිඵල එනකම් ගෙදර හිටපු කාලේ. උදාරයත් රධීකත් මලගෙදර වුනත් අම්බලන්ගොඩ ඉදන්ම වාහනේ ඩ්‍රව් කරපු හින්ද පට්ට මහන්සියක් දැනුනේ. රධීකා කාමරේ සෙට් කරලා උදාරය එක්ක ආයෙත් මලගෙදර දිහාවට ගිය.

"මෙහේට කවුරුත් එන්නේ නෑ ආවත් බට්ටිගේ කාමරේට කවුරුත් එන්නේ නෑ හොද නින්දක් දාපන් ඕන වුනොත් මට හරි රධීට හරි කොල් එකක් දීපන්"

අනිවාර්යයෙන්ම රධීකා කට්ටිය නිදාගත්තට පස්සෙ එන බව කවීෂ හොදටම දන්නවා. නිපුනි වෙඩිමෙන් පස්සේ දැක්කේ නෑ. වෙඩිම දවසේ දුන්න දීම කවීෂට මතක් වුනත් වැඩක් පලක් කරගන්න බැරිවුනා. ගෙදර යතුර මල් පෝච්චියක් අස්සේ ගහලා උන් දෙන්න ආයේ මල ගෙදර ගියා. එහෙ බාතෲම් තිබුනේ නෑ. හතර පැත්තකින් සිමෙන්ති බැම්මෙන් වට වෙච්ච ලිදක් තිබුනා. ලිද තිබුනෙත් පොලව මට්ටමට වඩා පඩිපෙලවල් පහක් හයක් විතර පහලින්. වතුර මට්ටම තිබුනෙත් ගොඩක් පහලින්. කවීෂ හිටපු කාමරේට හද එළියට ලිද හොදට පෙනුනා. කවුරුත් නැති හින්දා හෙළුවෙන් වුනත් නාන්න පුළුවන්. එළියෙන් හමාගෙන එන හුළං පාර කාමරය ඇතුලට ජනේලෙන් එද්දී පට්ට සනීපයක් දැනුනේ. එළියේ ලිදෙන් හෙළුවෙන්ම වොෂ් එකක් දැම්මා. ටවල් එකත් ඇදන් සාලේ ලයිට් එකත් ඔෆ් කරලා කාමරයට ආවා. කවීෂත් ගෙදරදී වගේ ජනේලේ ඇරන් ඇදෙන් හාන්සි වුනත් ලෙහෙසියෙන් නින්ද ගියෙත් නෑ. එතකොට වෙලාව රෑ දහයට විතර ඇති. දොර ඇරෙන සද්දෙ ඇහුනත් ගනන් ගත්තේ නැ. 

"අනේ.. නිපුනි අක්කේ.. පට්ට.. කරුවලයි.. නෙහ්.."

"ටෝච් එක ගහලා ලයිට් එක දානවකෝ"

කට්ටියක්ම ආව බව හිතුනත් කවීෂට ඇහුනේ නිපුනිගේ හඩයි තවත් පොඩි එකෙක්ගේ හඩකුයි විතරයි. අනිවාර්යයෙන්ම ඕකි කාමරයට එනවා. කවීෂ පොඩ්ඩක් කල්පනා කරල කෙල්ලට සර්ප්‍රයිස් එකක් දෙන්න හිතාගෙන ඇදෙන් බැහැල බිත්තියයි අල්මාරියයි අස්සට ගියා. ලයිට් එකත් දාගෙන කාමරයට ආවේ පොඩි කොල්ලෙක්. අවුරුදු දොලහක් දහතුනක් විතර එකෙක්. ආපු විදිහට කොල්ලට මේ කාමරේ හොදට පුරුදුයි. කොල්ලට පස්සෙන් නිපුනිත් කාමරයට ඇවිත් දොර වැහුවා හරියට පුරුද්දට වැහුවා වගේ. 

"ඇයි ඕයි දොර වැහුවේ"

"පුරුද්දට වැහුනා හලෝ"

එනවා තමුසෙත් මාත් එක්ක හෝදන්න"

"මන් හවස හේදුවා"

"ඒකට මොකෝ අම්මට කියලා මෙහේ නවතින්න එනෝ අද"

"බෑ තාත්තත් ගෙදර නෑ හෙට එන්නම්"

නිපුනි කොල්ල ඇදගෙන හිටපු ටී සර්ට් එක ගලවලා පුටුව උඩ්ට දැම්මා. ඒත් එක්කම කලිසමත් එක පාරටම පහත් කරා. මේ ඇච්චොන්ට මොන ජොක්කුද. ඈ කොල්ල ඉස්සරහ ඇන තියාගත්ත විදිහට මෙතන මොනවා හරි වෙයි යන සැකේ කවීෂගෙ ඔලුවට ආවා. පෝන් එක සාක්කුවෙන් අරන් කොල්ල දිහාටයි නිපුනි දිහාටයි අල්ලල විඩියෝ මූඩ් දැම්මා. අල්මාරිය පැත්තෙන් තිබ්බ හින්දා සීන් එක හොදට පේනවා. ඈ කොල්ලගේ චූටි චූව අත උඩට ගත්තා. ඒක එහෙම චූටිත් නෑ. කෙල්ලගේ ඇගිලි පාමුල ඉදන් අල්ලේ මැදට විතර දිගයි. 

"යකෝ බැහැල මෙච්චර නම් කෙලින් වුනාට පස්සේ කොහොම ඇද්ද"

නිපුනි අනිත් අතින් චූව ඉස්සරහ ඉදන් පස්සට අතගානවා. 

"මන් කලිනුත් කිව්වා මේක හොදන විදිය"

කොල්ලගේ චූවේ පොල් කුඩු ඌගේ ටී සර්ට් එකෙන්ම පිහිදලා කටට අරන් සූප්පු කරා. චූවේ මැදින් තොල් වලින් අල්ලාගෙන ඉස්සරහට පස්සට කර කර අතේත් ගැහුවා. අම්මෝ නියම දිග දැක්කේ දැන් නෙහ්. නිපුනිගේ මැද ඇගිල්ලේ කෙලවරේ ඉදන් මැණික් කටුව ලගට වෙනකම් දිගයි.දිග වගේම මහතත් ගානට තිබ්බා. පොල්ල හොදටම කෙලින් වෙලා නිපුනිගේ කෙලවලින් චූව දිලිසෙනවා. චූවේ ගානටම ඇට දෙකත් හැදිලා. ඈ අතේ පහර දෙන ගමන් ඇට දෙක මාරුවෙන් මාරුවට සුප්පු කරන්නයි ඇටදෙකේ හම උරන්නත් ගත්තා. කොහොම වුනත් නූල නම් කැඩිලා තිබුනා. ටොපාත් නියම ගානට හැදිල තුබුනා. ආයෙත් ඈ අතේ ගගහ පොල්ල උගුරටම අරන් උරන්න ගද්දී නම් කොල්ලගේ මුන එකපාරට වෙනස් වුනා.

"අනේ.. මන් විතරක් ගලවලා ඇයි තමුසෙත් ගලවනවකෝ"

කොල්ල නිපුනිගේ කටින් චුව එළියට ඇදලා පොඩි අංචියක් ඇද්දා. නිපුනි උරපු ඉරිල්ලට ඌට යන්න කිට්ටුවෙන්න ඇති. පොඩි එකා ඇන තියාගෙන හිටපු නිපුනිගේ ටීෂර්ට් එක පහත් වෙලා උඩ්ට ඉස්සුවා. නිපුනිගේ අත් ඉබේටම උඩට ඉස්සුනා. කොල්ලගෙයි නිපුනිගේයි හැසිරීමෙන් මෙය පලවෙනි හෝ දෙවැනි වතාවත් නොවෙන බව කවීෂට තේරුම් ගියා.

"අම්මෝ මරු පොට් එකක නෙහ් මුන් මාව දාල ගියේ"

රධීකටයි උදාරයටයි පින් දිදී ෆ්‍රී සෝ එක දිහාම ඇහැ දාගෙනම හිටිය. කෙල්ල ඇදගෙන හිටියේ කලු පාට බ්‍රා එකක්. 

"අනේ.. ඕකත් ගලවනව කෝ..."

"තමුසේ මගේ තන් කලින් දැකලා නැද්ද උදෙත් උර උර හිටියනෙහ්"

"ඒ වුනාට ආසයි හලෝ"

"අද දවසට තමුසේ දෙපාරක් හැලුවා මන් බඩ වුනොත් බදින්න බලාගෙන ඉන්නවා"

"ඇයි ෆාමසියේ රුවන්ති අක්කා දීපු පෙති බොනවකෝ"

"තමුසේ හැදිලා ඉවරයි"

නිපුනි පොඩි කොල්ලගේ කම්මුල් දෙකම මිරිකලා බ්‍රා එකත් ගලවලා දැම්මා. කෙල්ලගේ තන් දෙක එච්චර ලොකුම නෑ. හැබැයි පොඩිත් නෑ. ගස්ලබු ගෙඩියක් වගේ. කෙල්ල කෙට්ටු හින්දා ඇගේ ගානට තිබුනා. උරාගෙන යන්න නම් පට්ට ගාන. අම්මෝ සැප දෙන්න පුළුවන්.. කවීෂට මතක් වෙන්නෙම සෝමසිරි කසාද බැදපු පොඩි කෙල්ල මංජුලාව පොල් වත්තට එක්ක ආපු දවස. හැබැයි ඒකි එතකොටත් මීට වඩා ටිකක් මහතයි. 

"මොනවටද තමුසේ වැඩිපුරම ආස"

එක තනක් අතට අරන් මිරික මිරික ආතල් එක ගන්න ගමන් අහනවා.

"තමුසෙගේ චූව ඇතුලේ මගේ චූව දාන එකට"

අම්මට හිකිල තියෙන්නේ හුත්තෙද දන් වලදන්නේ කිව්වලු. හුත්ති පෙට්ටිය කඩාගෙන. 

"ඕකට මොකක්ද කියන වචනේ"

"හුකනවා"

"තව"

"තමුසෙගේ චූවට දිව දාන එකත් මරු"

"චූව චූව නොවේ තමුසෙගේ එකට කියන්නේ පයිය මගේ එකට කියන්නේ හුත්ත. එච්චරයිද ආස"

"නෑ.. මගේ පයිය උරන එකටත් කැමතියි තන් උරන එකත් මරු"

"අනේ.. මගේ චූටි කොල්ලා.. ආදරෙයි ආදරෙයි ..උම්මා... උම්මා... උම්මා..."

නිපුනි කොල්ලව බදාගෙන ඉබගෙන ගියා. 

"කෝ ඉතින් ඔයා ඇදුම් ගලවලා නෑ නෙහ්"

"අනේ හලෝ කෙල්ලගේ ඇදුම් කෙල්ලො ගලවනවද කොල්ල එපැයි ගලවන්න"

නිපුනි එතනම හිටගෙන පස්සෙන් පස්සට ගිහින් කකුල් පහලට දාල උඩුබැලි අතට ඇදට වැටුනා. වැටිච්ච විදිහට නම් කෙල්ල හිටියේ පට්ට සතුටකින්. ඒත් කවීෂ හිටපු තැනට ඇදට වැටුනු නිපුනිව පෙනුනේ නෑ.

"දර්ශන අයියා තමුසේ දාල ගියාට මම නම් තමුසේ දාල යන්නේ නෑ"

"ඌ ගැන මතක් කරන්න එපා ඌ මහ බොරුකාරයෙක් රැවන්ති නැත්නම් මට හිකවෙනවා"

"එයා හින්දනේ තමුසෙව මට සෙට් වුනේ"

පොඩි කොල්ල නිපුනිගේ සායයි යට සයයි ඔක්කොම ගලවල ජංගියත් ගැලෙව්ව උනත් කිසිදෙයක් කවීෂ දැක්කේ නෑ ඇද විට්ටමට වැහිලා.

"ඒයි... මේ කාගෙද් ඕයි මේක..."

කෙල්ල ජොකෙක් ඇගිලි දෙකෙන් අල්ලාගෙන එක පාරටම ඇදෙන් නැගිට්ට. හිකිලා තියෙන්නේ ඇද විට්ටම උඩින් දාපු ජොකා ඇදට වැටිලා. නිපුනි වටපිට බලන්න ගත්ත. පොඩි එකත් පට්ට විදිහට බයවෙලා කලිසමයි ටී සර්ට් එකයි දාගත්තා. නිපුනි ඇදුම් වැටේ තිබ්බ කවීෂගේ ඇදුනුත් දැක්කා.

"මේ ජනේලෙත් ඇරලා"

වට පිට බැලුවත් කවුරුත් පේන්න හිටියේ නැතත් කාමරයට කවුරු හෝ ඇවිත් බව දැන ගත්තා.

"තව කාමර තියෙද්දී මේකටම රිංගල නෙහ්"

කවීෂගේ ඩෙනිමට යටින් තිබ්බ ටවල් එක ඇදලා තන් දෙකට උඩින් ඇගවටේ ඔතාගත්තා.

"බූරුවා පිහිදන් තියෙන්නේ මගේ ටවල් එකෙන්"

ටවල් එක තෙත හින්දා වෙන්න ඇති.

"සික් හෙනහුරෙක් පාත් වුනා නෙහ්" 

පොඩි එකත් එක්ක තරහින් බැන බැන දෙන්න එක්ක කාමරෙන් ගියාට ඇදුම් ගෙනිච්චෙත් නෑ. යන්න ඇත්තේ ලිදට. ඇදුම් දැක්කත් කවුරුත් මෙහි ඉන්න බවක් නිපුනි දැක්කේ නෑ. 

ගෙයි පිටුපස දොර ඇරෙනවා එක්කම 

"ලොකු.... ලොකූ... නිපුනි... නංගී.... "

කවුද ඒ තවත් ගෑණියෙක්ගේ හඩක් ඉස්සරහ දොර දිහායින් මතුවුනා. කවීෂ හිටපු තැනින් එළියට එන්න හැදුවත් ඇහුනු ගෑනු හඩත් එක්ක ආයෙත් අල්මාරිය අස්සට ගියා. ඉස්සරහ දොර ඇරෙනවාත් එක්ක නිපුනිගේ හඩ ඇහුනා.

"අක්කේ.. මල්ලි එක්ක අවා ඇග හෝදගන්න උදේ ඇදගත්ත ඇදුම නෙහ් තාම ඇදන් ඉන්නේ"

"අනේ.. නංගී.. මන් විතරයි ගෙදර ඉන්නේ.. උදේට කඩේට ආප්ප යවන්නත් ඕන කොල්ල එක්ක යන්නම්.. යසෝ අක්කව එවන්නම්"

"ඕනේ නෑ අක්කේ හද එළිය තියෙනවා නෙහ් ඇග හෝදන් මන් යන්නම්"

ඇගේ ඔක්කොම බලාපොරොත්තු බිදිච්ච ස්වරයක් බව තේරුනේ කතාව දන්න කවීෂට විතරයි. පොඩි කොල්ල එක්ක ඌගේ අම්මත් පිටවෙලා යනවත් එක්ක දොරත් වැහුනා. සෙරෙප්පුවේ චටස් චටස් සද්දේ ආයෙත් කාමරේ පැත්තට ආව. නිපුනි කාමරේ ඇතුලට ආවේ නෑ. පිටුපස පැත්තට ගියා. පොඩි එකා වහපු ජනෙල් පියන් දෙක ආයෙත් ඇරියා. ලිද ලග ලයිට් එකත් දාල. දැන් ඉතින් මොකද කරන්නේ. අනිවාර්යයෙන්ම ඇදුමක් ඇදගන්න මේකි කාමරේට එනවා. කවීෂත් සරම උඩින් පොල්ල පොඩි කර කර ජනේලෙන් ලිද දිහා බලාගෙන හිටියා. 

"ඉදපන් පැටියෝ උබට අද දෙන්නම් දොදොල්"

ඒත් ඉතින් එච්චර වෙලාවක් ගියේ නෑ. හැබැයි එකක් කවීෂ තේරුම් ගත්තා. කෙල්ල කළුවරට බය නෑ වගේම තනියෙන් ඉන්නත් බය නෑ. නැත්නම් මේ වෙලාවේ ඇග හෝදන්න ලිදට යයිද කොහොම වුනත් කවීෂ ලිද දිහා ඇහැ ගහගෙන හිටියා. විනාඩි පහලොවකට විතර පස්සේ කෙල්ල මතුවුනා. සුදු ටවල් එක හින්දා හද එළියට හොදින් පෙනුනා. කොන්ඩෙත් කඩාගෙන එන්නේ හරියට මෝහිනී වගේ අඩුවකට තිබුනේ ලමයයි සුදු සාරියයි. ආයෙත් කවීෂ ජනේලේ වහලා හිටපු තැනම හැංගුනා. පිටුපස්සේ දොරත් වැහුනා. දඩාස් ගාල හරස් දොර පොල්ලත් වැටුනා. කෙල්ල කාමරයට ආපු ගමන් කාමරේ දොර වැහුවා. නිපුනි ටවල් එක ගලවලා පුටු උඩට දැම්මා. කවීෂගේ ඇස් එළියට පැනලා වගේ කෙල්ල දිහා බලාගෙන හිටියා. තලඑළලු වුනත් කෙල්ලට අමුතුම ලස්සනක් තිබුනා. කෙට්ටු වුනත් එළියට පැනපු රවුම් පුක ලොකු වුනාට ඉන හරිය හීනියි. මේසේ උඩ තිබ්බ ක්‍රිම් එක අරන් කකුලක් උස්සලා පුටුව උඩින් තියාගත්තා. අනිවාර්යයෙන්ම තවත් මොහොතකින් මේකි ඇදුමක් ගන්න අල්මාරිය අරින්න එනවා. ආවොත් කොහොමත් මාට්ටු වෙනවා. කවීෂ අල්මාරිය අස්සෙන් එළියට ඇවිත් දෑතින්ම නිපුනිගේ ඇස් වැහුවා. කෙල්ල බයටම කකුල බිම ගහල හිටි තැනම කෙලින් වුනා.

"අනේ... කවුද... අතරින්න .. මට කරදර කරන්න එපා.. මන් කෑගැහනවා"

කවීෂ කෙල්ලව අල්මාරියේ කන්නාඩිය පැත්තට හරවලා දෑත් ඇගේ උරහිස් උඩින් තියාගත්තා.

"ඒයි.. කවී.. තේ එකක් බොන්න කොහෙන් හරි නවත්තපන්කෝ"

රධීකගේ හඩින් කවීෂ පියවි සිහියට ආවා. නිපුනි ඩ්‍රයිවින් සීට් එකටයි කවීෂගේ උරහිසටයි ඔලුව ගහන් නින්ද ගිහින් තිබුනත් අත තිබුනේ කවීෂගේ කලවා දෙක මැද  

"කොහේද උබේ ඔය අත තියෙන්නේ"

රධීකා කෙල්ලගේ උරහිසට ගහපු පාරට ගැස්සිලා ඇහැරුනා. හරියට ඉරිසියාවට ගැහුවා වගේ. එතකොට නම් තංගල්ල පහුකරලා චුට්ටක් දුර ගිහිල්ලා තිබුනා. නෙටෙල්පිටිය හරියේ විතර.

As part of the Wela Katha 2025 reading trend, Wanamalee 20 delivers a bold and engaging experience, perfect for readers who enjoy modern storytelling with strong emotional impact.